Allerzielen
Het is me opgevallen dat de laatste tijd de kranten en tijdschriften zich niet (meer) generen om aandacht te besteden aan 2 november: Allerzielendag. Ook in betrekkelijk anti-rooms geworden uitgaven of artikelen uit vroegere seculiere of protestantse hoek lijkt er een opgeleefde belangstelling te zijn voor het zoeken van contact met overledenen. Wel met een enigszins psychologische inslag en veel aandacht voor het verwerken van verlies en gemis, maar toch met een extra vermelding van m. i. bijgelovige, sensationele en ‘mystieke’ verschijnselen waarmee de bewijsbare wetenschap wordt gerelativeerd. Ik heb voor dit verschijnsel drie verklaringen: a. Door de pandemiedreiging en de oorlogoplevingen worden we ons meer bewust van de angstaanjagende aanvalsdrift van de dood, b. er is bij velen een zeker wantrouwen of de wetenschapsontwikkeling ons wel voldoende beschermt tegen het perspectief van het sterven en c. er is steeds meer voorrang voor het gevoelsleven als het gaat om verschijnselen die ons persoonlijk raken: treuren is verwerken. Je kunt je afvragen of contact zoeken met overledenen een alternatief is als je levensgeluk in het gewone bestaan wezenlijk is aangetast. ‘Er is meer’ wint het soms van ‘Is dit alles’?
Verkiezingen
22 november is de dag dat ik mijn stem uitbrengen mag. De Tweede Kamer-verkiezingen zijn deze keer extra spannend vanwege de tegenstellingen in het openbare leven (en thuis!) maar ook belangrijk omdat velen vinden dat het tijd wordt voor een omslag van rechts naar links. Je kunt bewondering hebben voor het uithoudingsvermogen van Mark Rutte en de zijnen, maar het hoog tijd vinden voor een grondige update van de sociale gerechtigheid. Er schijnt ondanks de uitwaaiering naar de veelheid van de partijtjes toch een nieuwe opleving naar het midden te zijn in de publieke opinie en een voornemen om voortaan wellevender met elkaar om te gaan. Fatsoen, samenwerking, zorgzaamheid en eerlijkheid horen toch bij elkaar?
Appelen
Taal blijft altijd een wonder! Hoe komt het bijvoorbeeld dat sommigen appelen zeggen en anderen appels? Met deze diepe gedachte heb ik een paar dagen geleden de grote hoeveelheid appelen/appels geplukt die er in onze tuin tot ontwikkeling waren gekomen. Meer dan honderd van één betrekkelijk kleine boom. We hebben een warme zomer achter de rug: kennelijk is dat het beste voor een flinke fruitoogst. Maar het eigenaardige was dat er een groot verschil per boom was: sommige overvloedig, andere zuinig, sommige dit jaar niet. Maar waarom taalkundig die twee meervoudsvormen? Via Google werd me dat niet echt duidelijk. Appels is moderner staat er, zeker vanuit ‘hoe korter, hoe beter’. En bij welke woorden is dit nog meer gebeurd? Er stond nog een ander argument: Omdat pel als pul werd uitgesproken en men twee ù-klanken achter elkaar niet mooi vond, ging men de meervoudsvorm op -s gebruiken. Ik vind deze argumenten taalkundig weinig houdbaar en houd het dus op appelen. Met één l uiteraard!
Oud en Ziek?
Mijn jongste broer is meer dan tien jaar jonger dan ik. Meestal leidt dat er toe dat ik als oud en hij -als ik erbij ben- als jong wordt bekeken. Nou ja, zo’n lot moet je dragen. Laatst liep er een krasse knar voorbij ons raam en zei hij: Goh, die lijkt op mij, het kan dus wel…! Maar wonder boven wonder: deze week is de wereld omgedraaid: hij moet een paar dagen het bed houden omdat hij aan zijn knie geopereerd is en ik loop vrolijk rond en doe weer eens even of ik de baas ben. Zo zie je maar: oud en ziek is niet identiek: soms ben je gauwer én ouwer, soms jonger en niet stronger. Ieder het zijne op zijn tijd!
Hoevinudie?
Spreekwoord van de week:
Al ben je niet zo goed geschapen, er valt altijd wat van te maken!
