Woensdag 4 mei mocht ik in Schagen voor de past-rotarians een inleiding houden in verband met de herdenkingen op die dag. Ik nam als uitgangspunt de tekst die op menig oorlogsmonument gebeiteld staat: Voor God en Vaderland vielen… met daaronder de namen van de gevallenen. Zouden wij, als wij in onze tijd zo’n gedenksteen zouden willen oprichten, nog voor een aldus geformuleerde inbeiteling kiezen?

In de supermarkt waar ik op Witte Donderdag mijn paasboodschappen haalde, passeerde ik met mijn karretje twee vakkenvullende jongens die met elkaar in gesprek waren. De een had een Hollands uiterlijk -wat dat precies is laat ik aan u over-, de ander leek van verderop afkomstig. De eerste antwoordde, de ander vroeg.

Vorige week ben ik weer eens in Rotterdam geweest. Want ik had nog niet het wonderbaarlijke gebouw gezien dat als depot is geconstrueerd voor de opvang de te bewaren kunststukken van museum Boymans – van Beuningen, nu het hoofdgebouw daarvan wordt gerenoveerd en verbouwd. Je hoefde niet erg origineel te zijn om -zoals Rotterdammers doen- een troetelnaam te bedenken voor het bewaargebouw: ‘De Pot’ als bijnaam.

Gisteren waren de verkiezingen voor een nieuwe gemeenteraad. Ik was daags ervóór al gaan stemmen. Dat kon deze keer voor het eerst n ik had wel zin in een wandeling naar het Hoornse Stoomtreinmuseum op zo’n mooie zonnige dag. De uitslagen heb ik vanmorgen via kranten en tv bekeken. Ik werd lichtelijk teleurgesteld: lage opkomst, veel te veel één zetel-partijen en toch weer winst of bevestiging voor partijen zonder fatsoen tegenover anderen.

Hoe is het mogelijk? Een oorlog gaande in Europa!! Gelukkig niet ‘van Europa’ tegen de rest van de wereld (een Derde W.O.), maar van een in verhouding kleine democratie tegen een bullebak met gasrijkdom. Als u dit leest is de oploop hopelijk al een beetje bedaard, maar de schrik van vroeger zit er weer goed in. Bij ons op het seminarie bestond er vroeger een ‘mos’ (gewoonte) dat we eens per jaar in de stilte van de avondstudie …

Met grote droefheid schrijf ik dit eerste februaribericht 2022 op het ‘nieuws‘ van deze site. Mijn lieve zus Corrie in na enkele maanden van slopende ziekte op 26 januari overleden op vijfentachtigjarige leeftijd. Een prachtig voltooid leven, dat wel, maar we zullen haar intens missen omdat zij zich altijd voor haar gezin en ons en anderen heeft ingezet, als de enige van ons tiental die op ons geboortedorp is blijven wonen.

Het mag dan met de omikronpandemie de goede kant uitgaan -de boosterprik binnenkort in de griepprik?-, in ons persoonlijk leven spelen zich soms intens verdrietige gebeurtenissen af die uit de grootste pandemie, ‘het algemene sterven’, voortkomen. In mijn familiekring hebben we het onvermijdelijke wegvallen -tot op zekere hoogte- van een van mijn zussen te verwerken.

Gelukkig lijkt de corona-verspreiding zich in Nederland nu wat te laten inperken. Je kunt dat monster niet vertrouwen, maar het laat zich -zegt men- langzamerhand zo intomen dat de ziekenhuizen niet meer zo vollopen. Zouden we al een beetje op een leefbare zomerperiode mogen rekenen?

De wereld verandert. Ik herinner me hoe indertijd de pastoor van mijn geboortedorp voor de katechismusles in de klas kwam en vroeg: ‘Wat willen jullie als ik morgen jarig ben: school of vrij?’ Als uit één mond riepen we allemaal: ‘Vraai, vraai, vraai!’ Want school was voor de meesten toen een plicht die je tegenstond omdat ‘vraai’ veel fijner was en je dan kon gaan vissen.

De komende feestdagen zullen ook dit jaar noodgedwongen wel weer een ‘eigen kring’-karakter krijgen. Zelfs Zwarte Piet wordt hier en daar geweerd en de goede Sint moet maar over de daken blijven rijden. Gelukkig zit een heerlijk avondje met eigen familiekinderen er voor de meesten nog wel in: pakjesavond met rijmen en cadeaus kan coronaveilig.

Het valt niet mee een beetje ongedeprimeerd te blijven in deze donkere dagen, nu de regering noodgedwongen strengere maatregelen heeft moeten nemen. De toenemende wintertijd heeft toch al zijn beperkingen, maar de combinatie daarvan met het bestrijden van de verspreiding van het mondiale epidemievirus is voor velen van ons een zware opgave.

We zouden, zoals ik u schreef, naar Münsterland en daarna naar mijn laatste klassenreünie. Maar beide zijn niet doorgegaan: wegens ziekte van een van mijn reisgenoten en wegens de oplopende coronadreiging. Wel pech: ik had er naar uitgekeken en me erop ingesteld, maar moest nu genoegen nemen met een betrekkelijk saai weekend.

Met diepe ontroering en respect hebben we het overlijden te verwerken van de grote dirigent Bernard Haitink. Ik voel een zekere trots dat zo’n geniale muziekmens uit ons volk is voortgekomen en ben hem dankbaar voor zijn zelfgave aan ons.

Afgelopen weekend was is weer eens in Rotterdam bij mijn zus. De eerste keer na mijn geslaagde neurologische operatie: geheel pijnvrij. We hebben -behalve flink gewandeld, gekletst en gegeten- ook een bijzonder nieuwbouwprojekt bekeken. Het heeft een wonderlijke naam: Little C. Mijn zus wist dat die C een afkorting is van Coolhaven…

Enkele weken geleden kreeg ik een verrassende uitnodiging: of ik voor de Probusclub in Wognum iets wilde inbrengen over ‘de geschiedenis van de godsdienstigheid in Hoorn en West-Friesland’. Ze vonden me daar een geschikte inleider voor omdat ik een boekje had gepubliceerd over de parochie van Hoorn, waarin ik bijna twintig jaar als pastor heb gewerkt…

Er is een nieuwe biografie van Dante uitgekomen! Geschreven door Alessandro Barbero, vertaald door Etta Maris. In de recensie die ik las in Trouw, werd ze ‘voorbeeldig’ genoemd: ‘met een rijkdom aan details en met nieuwe inzichten’. In onze literaire leesgroep die Dantes naam draagt, zullen we er zeker met belangstelling kennis van nemen.

Een land bezetten om een crimineel op te sporen en wapens te verkopen is iets anders dan een land helpen opbouwen. Het eerste is op een gegeven moment klaar, het tweede gaat maar door en het derde kost zeker twintig jaar ons aller inzet.

Wat een troost dat er zich nu een wegsterven lijkt voor te doen van de aanslag op onze (internationale) samenleving vanuit de corona-pandemie. En dat de watersnood in Limburg en het Duitse rivierengebied wordt opgevolgd door toch nog een mooie zomerperiode. Gelukkig is de natuur niet alleen een dreiging en roept zij behalve onzekerheid ook inzet van organisatie(s) en onderling hulpbetoon op.

Vanaf het begin van de corona-ellende-periode in de wereld om ons heen -gelukkig niet in ons huis en nauwelijks in mijn familie- heb ik een ernstige en erg pijnlijke ‘stenose’ gehad. Vanuit mijn ruggewervel als een dominante hernia in mijn onderrug met uitstraling naar mijn rechter onderbeen en voet. Na twee vergeefse behandelingen (in Hoorn en in Alkmaar) ben ik er kortgeleden met goed resultaat …

Terwijl onze appel- en perenboompjes druk aan het ‘zetten’ zijn, maar natuurlijk nog te pril om al beplukt te worden, ging ik voor o.a. fruit naar de supermarkt. Druiven en perziken deze keer. Het hele jaar beschikbaar. Toen ik terugkwam en door de tuin mijn inkopen naar binnen torste, zag ik dat ik iets over het hoofd gezien had: aardbeien en kersen…

Met graagte zal ik -als de coronatijd voorbij is- weer deelnemen aan de studiegroep Hebreeuws die bij mij in de tuinruimte (Soekka!) elke maand bijeenkwam om de Bijbel in de grondtalen ervan te lezen en te ontdekken. Daardoor leer je heel anders dan de meesten te vinden wat er in het gewijde boek bedoeld wordt.

De corona-epidemie is op haar retour!! Bij ons althans. Een van de voordelen daarvan is dat de gewone ziekenhuiszorg kan worden hervat. Ik sta op de wachtlijst voor een neurologische operatie aan mijn rechterbeen en kreeg daar al een oproep voor.

Wachtend op de oproep van het Hoornse Ziekenhuis voor een pijnvrijmakende operatie aan mijn rug en rechterbeen kwam ik zowaar weer eens aan grondig lezen toe. Het nieuwe boek over Erasmus, de biografie door Sandra Langereis, heeft me zeer geboeid.

We hadden bij de koffie een heel dispuut over 4 en 5 mei. Of je dan al of niet de vlag uit zou hangen en zo ja, wanneer de rood-wit-blauwe en wanneer de oranje. Ik vond: steeds alle twee, op 4 mei halfstok. De anderen: op Koningsdag alle twee, op 4 en 5 mei alleen rood-wit-blauw, op Bevrijdingsdag eventueel met oranje wimpel en/of stokknop.

Voor mijn verjaardag -op 12 april 83 jaar- kreeg ik de nieuwe biografie van Erasmus, uitstekend van taal en rijk aan inhoud: met verwerking van de nieuwste gegevens, van Sandra Langereis. Ik ben gewoon blij dat ik pas ongeveer 250 van de bijna 800 pagina’s heb gelezen, want ik verheug me op wat me nog te wachten staat! Elk hoofdstuk is een vat vol informatie en aanzet tot denken.

Hoe beleef ik Pasen? In deze coronatijd heel anders dan voorheen. Veel kerkgang zat er vanwege mijn leeftijd en een pijnlijk been de laatste tijd toch al niet meer in, maar mijn achteruitgang in het bijwonen en eventueel leiden van kerkdiensten heeft een diepere reden. Ik krijg -met alle waardering voor degenen die zich inzetten voor een verzorgde liturgie- steeds meer het gevoel dat ik er niet meer zo bijhoor.

In deze coronaretraite kom ik gelukkig wel meer aan boeken lezen toe. Van de week bleek ik in mijn voorraad een deel van de historieboeken van Jan en Annie Romein-Verschoor te hebben dat ik nog niet gelezen had. ‘Erflaters van onze beschaving’ is de titel. Hun schrijfstijl is van hoog niveau, maar niet gemakkelijk leesbaar en ik vond het dus prettig dat elk ‘hoofdstuk’ op zich staat en een aparte figuur behandelt, zodat de lezer kan kiezen.

Ik was eraan toe: een nieuwe computer! De vorige heeft me trouw gediend, maar op een gegeven moment is zo’n ding een beetje verouderd. Bovendien was het scherm ervan aan een kant losgeraakt van het dashboard zodat ik me steeds verbaasde dat het apparaat nog werkte. De nieuwe is sneller en zowel inwendig als uitwendig stijlvoller dan de vorige.

Ja hoor, ik ben aan de beurt! Vanwege mijn leeftijd. Geboren 12 april 1938. Een gevorderde leeftijd is van een kant iets om dankbaar voor te zijn – je kunt meepraten over ‘de oorlog’! – maar daartegenover staat dat je bij de kwetsbaren hoort bij zo’n vaccinatie als we nu meemaken. Ik heb me keurig aangemeld voor de locatie Purmerend en zie nu met vertrouwen de prikken tegemoet.