Het valt niet mee een beetje ongedeprimeerd te blijven in deze donkere dagen, nu de regering noodgedwongen strengere maatregelen heeft moeten nemen. De toenemende wintertijd heeft toch al zijn beperkingen, maar de combinatie daarvan met het bestrijden van de verspreiding van het mondiale epidemievirus is voor velen van ons een zware opgave.

We zouden, zoals ik u schreef, naar Münsterland en daarna naar mijn laatste klassenreünie. Maar beide zijn niet doorgegaan: wegens ziekte van een van mijn reisgenoten en wegens de oplopende coronadreiging. Wel pech: ik had er naar uitgekeken en me erop ingesteld, maar moest nu genoegen nemen met een betrekkelijk saai weekend.

Met diepe ontroering en respect hebben we het overlijden te verwerken van de grote dirigent Bernard Haitink. Ik voel een zekere trots dat zo’n geniale muziekmens uit ons volk is voortgekomen en ben hem dankbaar voor zijn zelfgave aan ons.

Afgelopen weekend was is weer eens in Rotterdam bij mijn zus. De eerste keer na mijn geslaagde neurologische operatie: geheel pijnvrij. We hebben -behalve flink gewandeld, gekletst en gegeten- ook een bijzonder nieuwbouwprojekt bekeken. Het heeft een wonderlijke naam: Little C. Mijn zus wist dat die C een afkorting is van Coolhaven…

Enkele weken geleden kreeg ik een verrassende uitnodiging: of ik voor de Probusclub in Wognum iets wilde inbrengen over ‘de geschiedenis van de godsdienstigheid in Hoorn en West-Friesland’. Ze vonden me daar een geschikte inleider voor omdat ik een boekje had gepubliceerd over de parochie van Hoorn, waarin ik bijna twintig jaar als pastor heb gewerkt…

Er is een nieuwe biografie van Dante uitgekomen! Geschreven door Alessandro Barbero, vertaald door Etta Maris. In de recensie die ik las in Trouw, werd ze ‘voorbeeldig’ genoemd: ‘met een rijkdom aan details en met nieuwe inzichten’. In onze literaire leesgroep die Dantes naam draagt, zullen we er zeker met belangstelling kennis van nemen.

Een land bezetten om een crimineel op te sporen en wapens te verkopen is iets anders dan een land helpen opbouwen. Het eerste is op een gegeven moment klaar, het tweede gaat maar door en het derde kost zeker twintig jaar ons aller inzet.

Wat een troost dat er zich nu een wegsterven lijkt voor te doen van de aanslag op onze (internationale) samenleving vanuit de corona-pandemie. En dat de watersnood in Limburg en het Duitse rivierengebied wordt opgevolgd door toch nog een mooie zomerperiode. Gelukkig is de natuur niet alleen een dreiging en roept zij behalve onzekerheid ook inzet van organisatie(s) en onderling hulpbetoon op.

Vanaf het begin van de corona-ellende-periode in de wereld om ons heen -gelukkig niet in ons huis en nauwelijks in mijn familie- heb ik een ernstige en erg pijnlijke ‘stenose’ gehad. Vanuit mijn ruggewervel als een dominante hernia in mijn onderrug met uitstraling naar mijn rechter onderbeen en voet. Na twee vergeefse behandelingen (in Hoorn en in Alkmaar) ben ik er kortgeleden met goed resultaat …

Terwijl onze appel- en perenboompjes druk aan het ‘zetten’ zijn, maar natuurlijk nog te pril om al beplukt te worden, ging ik voor o.a. fruit naar de supermarkt. Druiven en perziken deze keer. Het hele jaar beschikbaar. Toen ik terugkwam en door de tuin mijn inkopen naar binnen torste, zag ik dat ik iets over het hoofd gezien had: aardbeien en kersen…

Met graagte zal ik -als de coronatijd voorbij is- weer deelnemen aan de studiegroep Hebreeuws die bij mij in de tuinruimte (Soekka!) elke maand bijeenkwam om de Bijbel in de grondtalen ervan te lezen en te ontdekken. Daardoor leer je heel anders dan de meesten te vinden wat er in het gewijde boek bedoeld wordt.

De corona-epidemie is op haar retour!! Bij ons althans. Een van de voordelen daarvan is dat de gewone ziekenhuiszorg kan worden hervat. Ik sta op de wachtlijst voor een neurologische operatie aan mijn rechterbeen en kreeg daar al een oproep voor.

Wachtend op de oproep van het Hoornse Ziekenhuis voor een pijnvrijmakende operatie aan mijn rug en rechterbeen kwam ik zowaar weer eens aan grondig lezen toe. Het nieuwe boek over Erasmus, de biografie door Sandra Langereis, heeft me zeer geboeid.

We hadden bij de koffie een heel dispuut over 4 en 5 mei. Of je dan al of niet de vlag uit zou hangen en zo ja, wanneer de rood-wit-blauwe en wanneer de oranje. Ik vond: steeds alle twee, op 4 mei halfstok. De anderen: op Koningsdag alle twee, op 4 en 5 mei alleen rood-wit-blauw, op Bevrijdingsdag eventueel met oranje wimpel en/of stokknop.

Voor mijn verjaardag -op 12 april 83 jaar- kreeg ik de nieuwe biografie van Erasmus, uitstekend van taal en rijk aan inhoud: met verwerking van de nieuwste gegevens, van Sandra Langereis. Ik ben gewoon blij dat ik pas ongeveer 250 van de bijna 800 pagina’s heb gelezen, want ik verheug me op wat me nog te wachten staat! Elk hoofdstuk is een vat vol informatie en aanzet tot denken.

Hoe beleef ik Pasen? In deze coronatijd heel anders dan voorheen. Veel kerkgang zat er vanwege mijn leeftijd en een pijnlijk been de laatste tijd toch al niet meer in, maar mijn achteruitgang in het bijwonen en eventueel leiden van kerkdiensten heeft een diepere reden. Ik krijg -met alle waardering voor degenen die zich inzetten voor een verzorgde liturgie- steeds meer het gevoel dat ik er niet meer zo bijhoor.

In deze coronaretraite kom ik gelukkig wel meer aan boeken lezen toe. Van de week bleek ik in mijn voorraad een deel van de historieboeken van Jan en Annie Romein-Verschoor te hebben dat ik nog niet gelezen had. ‘Erflaters van onze beschaving’ is de titel. Hun schrijfstijl is van hoog niveau, maar niet gemakkelijk leesbaar en ik vond het dus prettig dat elk ‘hoofdstuk’ op zich staat en een aparte figuur behandelt, zodat de lezer kan kiezen.

Ik was eraan toe: een nieuwe computer! De vorige heeft me trouw gediend, maar op een gegeven moment is zo’n ding een beetje verouderd. Bovendien was het scherm ervan aan een kant losgeraakt van het dashboard zodat ik me steeds verbaasde dat het apparaat nog werkte. De nieuwe is sneller en zowel inwendig als uitwendig stijlvoller dan de vorige.

Ja hoor, ik ben aan de beurt! Vanwege mijn leeftijd. Geboren 12 april 1938. Een gevorderde leeftijd is van een kant iets om dankbaar voor te zijn – je kunt meepraten over ‘de oorlog’! – maar daartegenover staat dat je bij de kwetsbaren hoort bij zo’n vaccinatie als we nu meemaken. Ik heb me keurig aangemeld voor de locatie Purmerend en zie nu met vertrouwen de prikken tegemoet.

Gelukkig is de corona-avondklok inmiddels voor de lastpakken geen aanleiding meer voor reltrapperij en onrust. Ik heb me afgevraagd hoe het kan dat er bij ons in Hoorn geen straatschending gaande was. De gedachte kwam bij me op: misschien komt dat wel omdat de kaartclubjes in West-Friesland vaak op het thuisblijftijdstip beginnen en jong en oud dan veilig en gezellig de avond kunnen doorbrengen.

Een van mijn broers heeft een corona-hobby uitgevonden: oude foto’s rechercheren. Het is een interessante vorm van tijdverdrijf in deze periode van opgeslotenheid. We konden hem uit onze fotoverzameling –die ieder van ons wel ergens had- exemplaren toesturen waar we niet meer van wisten wat of wie ze voorstelden: wie – wat – wanneer.

Het behandelen in Dijkzicht, ons ziekenhuis, van mijn pijndoende rechterbeen heeft in eerste instantie geen goed resultaat gehad: de pijn is gebleven. Er wordt nu bekeken wat de andere mogelijkheden zijn. Maar dat kost natuurlijk weer heel wat wachtdagen. Gelukkig is de pijn niet alle dagen even erg en weet ik intussen precies welke pijnstiller het meeste effect heeft.

Met genoegen heb ik op Eerste Kerstdag het interview gevolgd dat Wilfred Kemp voor tv afnam aan een jonge en intelligente benedictijner monnik. Alleen al zijn vergelijking van het kloosterleven met een (langdurige) lock down-periode sprak me aan.

Deze decembermaand is op mondiaal niveau anders maar ook veelbelovend begonnen. Trump spoedig weg, corona binnenkort weg, Engeland eindelijk weg. Niet dat het paradijs nu gaat uitbreken, want de wereldomvattende…