Sport
Een sportman ben ik eigenlijk nooit geweest. Actief niet: mijn vader was in zijn tijd wel een van de oprichters van Strandvogels, maar op het groene veld tussen zeedijk en Nes was ik wat dat betreft een mislukte zoon, die door zijn jongere broers moest worden goedgemaakt. En op het seminarie kwam ik nooit verder dan een beetje volleyen. Maar ook passief niet: toen we de Tour de France nog niet via de tv maar alleen per radio konden volgen -met Theo Koomen, dat wel- had ik de neiging uit te zoeken of er op Hilversum 4 niet iets ‘waardevollers’ te vinden was. Maar enigszins bekeerd ben ik wel: de laatste tijd weet ik voetballen (m/v), wielrennen, schaatsen, zwemmen, tennissen, (strand)volley en paardendressuur aardig te vinden op de tv-zenders en als mijn veramerikaanste broer in de buurt is: basketbal. Wel vraag ik me vaker dan vroeger af wat de waarde van het sportkijken is: alleen ontspanning of ook culturele heropvoeding? Het doet me prakkizeren over de zin van ‘spel’ en ‘spelen’. Is het allereerst relaxen of zit er ook iets leerzaams in het je onderwerpen aan spelregels en het meedoen aan concurrentie?
Kruisbeed
In de meeste huiskamers van katholieken hing in de vorige eeuw een kruisbeeld. Als er een nieuwe woning betrokken werd, was zoiets even vanzelfsprekend als gordijnen, lamp en theekast. Ook bij protestanten had men soms een houten kruis of een andere kruisafbeelding aan de wand maar dan zonder ‘corpus’ (Jezus’ lichaam), ‘omdat hij de verrezene is’. Kortgeleden is er een boek uitgekomen van de theoloog-kunsthistoricus Alfred Bronswijk, getiteld ‘Het Kruis’, waarin een bijna volledig overzicht wordt gegeven van de geschiedenis van de kruisgedachte van het christendom: de kruisdood van Jezus. Kerkhistorisch speelt hier een actuele vraag: Als het om ‘verlossing’ gaat, gaat het dan om Jezus als ‘voorbeeldmens’ of om Christus als superwezen die als enige ‘zoon van God’ de hele mensheid heeft verlost? Luther en Bach kozen -uit nederigheid?- voor het laatste, de nieuwere theologie ziet meer in de gedeelde verantwoordelijkheid van geëmancipeerde mensen met Jezus als voorbeeldmens.
Tuin
Van jongs af aan zijn wij als gezin thuis verwend geweest met een voor- en een achtertuin. Van ons tiental is later het merendeel gelukkig in zijn of haar latere leven opnieuw komen te wonen in zo’n woningomgeving: zeven van de tien. De drie die deze levensvreugde niet hebben meegekregen, prijzen vaak de voordelen van het stadsleven boven de last van het onderhoud, maar volgens mij missen ze een wezenlijk deel van het menselijk bestaan dat verloopt in seizoenen en gemeenschappelijk wordt beleefd met de rijkdom van dieren en planten. Vandaar dat er daar vaak wat van wordt binnengehaald. Dit jaar is onze tuin, die ik deel met mijn jongste broer en zijn vrouw, een duidelijke ‘afgeleide van het aardse paradijs’. De klimaatverandering heeft ons tot nu toe alleen maar meevallers gebracht: een overvloedige bloemen-, bollen- en groentenontwikkeling, overactief nestelende vogels en zowaar een prachtige heksenkring. Dit laatste geheimzinnige natuurverschijnsel, door sommigen een besmetting en een aantasting van je terras genoemd, schijnt speciaal in West-Friesland uitbundig zijn gang te gaan en die van ons beperkt zich tot een halve cirkel van vrolijke witte zwammen. Vroeger werden er mannen in ‘gekerkerd’ en door heksen bedanst, ik blijf er dus eerbiedig op afstand van. Leve de natuur!
In Memorians
Op mijn leeftijd krijg je via de post of de andere communicatiemiddelen meer overlijdensberichten dan trouwannonces. Hoe dat komt is makkelijk de raden: mijn generatie sterft uit. Voor families die iemand moeten ‘loslaten’ is het soms een hele opgave op waardige en verzorgde wijze het afscheid van een dierbare te verzorgen. Als parochiepastor werd ik nogal eens ter hulp geroepen bij het opstellen van een zgn. ‘in memoriam’ voor in een uitvaart of op een bidprentje. Toen ik kapelaan was in ’t Zand (1963-1965) was daar de pastoor bij wie ik werkte een bijzonder begaafde expert in. Van hem heb ik meegekregen dat zo’n gedachtenistekst inhoudelijk het beste drie elementen kan bevatten: 1. Een kort levensoverzicht (curriculum) van de gestorvene, 2. Een typering van het karakter, de capaciteiten en de eigen aard(igheden) van de overledene, 3. Een weergave van de ‘instelling’ van de dierbare tegenover ziek zijn en dood gaan. Misschien is zo’n lijstje wel handig als u ermee te maken krijgt.
Hoevinudie?
Weer eens eentje van Cruijff
Wat heb je nou liever? Eén goed elftal of elf goede eenlingen?
