Jeugdvriend
De post bracht me gisterochtend -toch nog onverwachts-
de overlijdensannonce van mijn echte jeugdvriend Gerard Gerelings. Ik wist dat hij
medisch gezien was uitbehandeld. Hij had me op de hoogte gesteld van zijn
hopeloze toestand en we hadden daarover een openhartig gesprek gehad. Ik kende
hem vanaf ons beider eerste seminariedagen in september 1951 op Hageveld in
Heemstede. Hij een Haagse stadsjongen, ik een dorpskind ‘uit daar ergens in het
noorden’. Maar het klikte: beiden uit een groot gezin, geen sporttypes, best
goed in de studie en redelijk scherpzinnig en humoristisch. Zijn leven verliep
heel anders dan het mijne maar we bleven altijd bevriend en konden ons verhaal
goed kwijt bij elkaar. Ik ben dankbaar dat we elkaar hebben mogen meemaken. Dat
was vast wel wederzijds
Sterven
Het zal met de leeftijd te maken hebben, maar bijna elke maand sterft er wel een
van de mensen om mij heen. Daar word ik soms mistroostig van. Het zal wel zo
horen en iets natuurlijks zijn -stel je voor dat we hier niet werden ‘vervangen’-
maar elke keer mis ik het meestal positieve contact dat ik vaak jarenlang met
iemand had. En dat meestal na de ellende van een ziekte waardoor je ook als
achterblijvende soms helemaal onderuitgehaald wordt. Ik vertrouw er op dat
dood zijn niet erg is, maar nog niet dood zijn is meestal een zware opgave.
Vroeger dacht en sprak ik zo gemakkelijk over de betrekkelijkheid van ons
leven, de laatste jaren word ik realistischer: onze dagen kunnen mooi zijn en
zijn dat vaak ook, maar de zwaarte ervan neemt toe met het ouder worden en het
perspectief ervan doet meer een beroep op ons vertrouwen dan op ons
voorstellingsvermogen.
Regering
Zowaar een nieuwe regering op komst? Eerder dan verwacht wist men in Den Haag een coalitie en een premier-kandidaat te vinden. Ik moet bekennen dat het resultaat daarvan me verbaast. Ben ik dan toch bevooroordeeld geraakt door de negatieve of minstens sceptische reacties op de verkiezingsresultaten van de kant van de pers en de communicatiemedia? Tot nu toe zijn er -zo lijkt het in ieder geval- nogal wat positieve ontwikkelingen: vier partijleid(st)ers blijven in de Kamer, geen ervan wordt premier, een beschaafde en deskundige kandidaat daarvoor zonder subjectieve kleur -maar zonder ervaring, dat wel-gevonden, kabinet mag bestaan uit niet-partijgebondenen en deskundigen uit welke partij dan ook, het aantal kabinetsleden wordt beperkt, een planregering heeft voordelen boven machtzoekers, de nieuwe tweede kamer-voorzitter doet het goed en schreeuwers worden bijgeschaafd. Tot nu toe ben ik niet negatief over het voorgenomene. Maar het blijft politiek: je weet nooit waar je intrapt. We zullen zien.
Auto
De auto die mij ter beschikking staat -mijn degelijke Mondeo- is dag en nacht
rijvaardig. Maar ik moet zeggen dat ’s avonds rijden of in een vreemde stad of
ergens waar ik de weg niet ken, me steeds meer gaat tegenstaan. Toch is me
opgevallen dat ik eigenlijk nog steeds met plezier rijd als ik eenmaal achter
het stuur zit. Zou het komen doordat ik in al de jaren dat ik reed, veel
ervaring heb opgedaan? Sommige dingen vergeet je nooit meer als je ze in je
jeugd grondig hebt geleerd: fietsen, zwemmen, schaatsen, aardappelen schillen,
flesopenen, typen op computer e.d., rekenen enz. enz. Autorijden verleer je
nooit, alleen je ogen en je oren gaan achteruit en je geheugen als je een adres
uit je herinnering wilt opdiepen. Maar het rijden zelf in een auto waar je aan
gewend bent: je moet goed uitkijken maar je verstaat de kunst door je ervaring.
Hoevinudie?
Vanwege de aanstaande Europese Kampioenschappen Voetbal (14 juni – 14 juli a.s.)
eentje van Johan Cruijff:
De waarheid is nooit precies zoals je denkt dat die zal zijn.
