Kerstmis
Er loopt sinds kort een wonderlijk jong kind in onze tuin: wakker, snel en speels. Hij helpt al een beetje zijn grootvader, mijn broer, die voor de winter de tulpen in de grond moet hebben. Het is de in het begin van vorig jaar geboren zoontje van mijn neef en zijn vrouw, ik ben dus zijn oudoom. Voor mij zit daar een zeer troostrijke gedachte in: het leven blijft zich hernemen en vernieuwen. De geschiedenis zet zich voort in een telkens weer verrassende nieuwe periode. Dat was zo aan het begin van onze jaartelling, het gebeurt ook waar je bijstaat en dat zal wel nooit de wereld uit gaan. Iets veranderends leidt traditioneel meestal tot iets nieuws: dat geeft mij grond om er een positieve levensinstelling op na te houden: Zalig kerstmis, zalig nieuwjaar!
Nieuwjaar
Vier van mijn neven verdringen zich in onze familie elk jaar om hun verjaardag zo dicht mogelijk te laten aansluiten bij de opkomst van het nieuwe jaar: 29-12, 1-01, 3-01, 5-01. Daar zit volgens mij iets symbolisch in: jongere mensen pakken energiek een nieuw levensjaar op. Ik ben blij daarvan nog een tijdje getuige te mogen zijn. Misschien moet je zo ook een nieuwe politieke periode oppakken: als een kans dat nieuwkomers het beter gaan doen vanuit het besef dat hun voorgangers er niet veel van gemaakt hebben en allerlei problemen hebben overgelaten aan hun opvolgers. Zo blijft er werk aan de winkel. Hoe vindt u mijn optimisme? Naïef?
Ruggesteun
Elk jaar mogen wij vanuit een interkerkelijke actiegroep een aantal kerstpakketten toedelen aan mensen uit onze kring die een steuntje in de rug wel kunnen gebruiken. Niet omdat ze zelf geen boodschappen kunnen doen maar omdat ze door allerlei omstandigheden (nog) geen stimulerende sociale contacten hebben kunnen vinden. Sommigen voelen zich er een beetje mee overrompeld, anderen zijn blij met de lekkere inhoud van zo’n pakket. Er zit altijd een bemoedigend briefje bij met een verwijzing naar de diepere achtergrond van de sociale inzet van mensen voor elkaar. Heel goed, vind ik, voorbeeldig zelfs.
Netflix
Al langere tijd ben ik klant van Netflix. Samen met enkele anderen op één abonnement. Eerlijk gezegd heb ik er tot nu toe niet vaak gebruik van gemaakt, maar laatst, toen ik klaagde ‘dat er op de televisie weer eens niet was’, zei een van mijn bekenden dat ik nog maar eens goed moest zoeken op Netflix. Dat heb ik gedaan en intussen ‘The Crown’ gevonden. Daar verveel ik me niet bij, ook al besef ik dat een geschiedenis die zich gedeeltelijk achter de schermen afspeelt, altijd sterk subjectief en naar de nukken van de filmmakers gekleurd en misschien historisch onjuist in beeld wordt gebracht. Gelukkig zijn de rollen niet toebedeeld aan precies op de historische figuren gelijkende personen maar de Engelse toneelspelers weten de karakters en de gebaren voortreffelijk weer te geven. Of echt alles zo gebeurd is als het wordt voorgesteld, blijft natuurlijk de vraag.
Hoevinudie?
Als je je presenteert aan anderen, loop je het risico verkeerd beoordeeld te worden. Als je je niet laat zien, weet je dat zeker.
(kalendertje)
