Leeftijd
Als je boven de tachtig komt, maak je meer uitvaarten mee dan feesten! Tenzij je je aan beide (of aan een van de twee) onttrekt natuurlijk, omdat je niet tegen droefheid kunt of niet meer kunt dansen. Ik verloor in de afgelopen periode vier ‘dierbaren’ met wie ik een deel van mijn leven had gedeeld. Twee dorpsgenoten van mijn vroegste jeugd: buurman Kees Grent en winkeljuffrouw Martha Bakker, die de oudsten van Onderdijk waren. Maar ook een voorbeeldige collega van Hageveld, de sympathieke Dirk Dekker, en een geliefde aangetrouwde neef uit Zwaag, Henk Kappelhof. Bovendien mocht ik voorgaan bij de uitvaart van een gewaardeerde vriend, notaris Klaas van Duin. Langzamerhand voelt iemand van mijn leeftijd zich soms meer bij de overledenen dan bij de overlevenden horen.
Mezennestje
Ja hoor, het is weer zover. Het mezenkastje op mijn terras, dat ik van binnen kan volgen doordat mijn broer er een verspiedend camaraatje in heeft aangebracht dat verbonden is met mijn computer, bevat weer net als vorig jaar een rijkgevuld nestje: acht keurige eitjes. Voorlopig is de moedermees ingekwartierd: eerst het leggen en warmhouden, dan het voeden en verzorgen. De verantwoordelijke vader is nog aan het flierefluiten, maar met een paar weken zal ook hij eraan moeten geloven: fourageren en vliegen leren. Tak-op, tak-af, tak-uit, tak-in, tak-om….
gen
Concert
Op 27 maart was ik bij Anne Sofie von Otter in het Amsterdamse Muziektheater. Een bijzonder concert omdat ze het podium deelde met twee Zweedse landgenoten, een uitbundige violist (Kuusisto) en haar vaste pianist (Bengt Forstberg). Ook het programma was bijzonder: muziek (vocaal en instrumentaal) geïnspireerd door de teksten van Shakespeare. En dat terwijl de Engelse topdichter -volgens het programmaboekje- vond dat muziek niet altijd een tekst ten goede kwam! Doordat de instrumentalisten ook solo aan de beurt kwamen, kon de 64-jarige zangeres soms even uitrusten, maar haar stem is nog prachtig en haar voordracht heel effectief. Van mij had ze alles alleen mogen doen!
Opknapbeurt
Ons pand hier in Hoorn is toe aan een grondige opknapbeurt. We zijn begonnen met de tuin en de kelder. Veel van wat zich in de loop der jaren in de oude pastoriekelder had verzameld -ik ben nogal ‘bewaarderig’- moest er nu toch maar eens aan geloven. In sneltreinvaart kwam alles nog een keer langs mijn ktitische ogen en verreweg het meeste werd afgevoerd via een grote laadbak van de ophaaldienst.
Wat de tuin betreft: De lente is al goed doorgebroken, dus de natuur doet zelf het meeste en gaat haar gang, maar onze voortuin krijgt een nieuw aanzien omdat we aan de Poststraatkant niet tevreden zijn met een grasveld. We hebben er zelfs een gesnoeid appelboompje geplant op hoop van zegen. Was het niet Luther zelf die gezegd zou hebben dat hij vandaag nog een appelboompje zou planten als hij wist dat morgen de wereld zou vergaan?
Hoevinudie?
Het kan zijn dat u, geachte lezer(es) van deze ‘rubriek’ op mijn site, mijn mededelingen soms nogal saai vindt. Via een boekbespreking in Trouw kwam ik op een verbeter-idee: stukjes schrijven onder de volgende soort titels: ‘Moord terwijl u wacht’, ‘De vrouw in de kooi’, ‘Afdalen in het zwarte gat’, ‘De huurdersmoordenaar’ enz.
Doen?
