Lezen
In deze coronaretraite kom ik gelukkig wel meer aan boeken lezen toe. Van de week bleek ik in mijn voorraad een deel van de historieboeken van Jan en Annie Romein-Verschoor te hebben dat ik nog niet gelezen had. ‘Erflaters van onze beschaving’ is de titel. Hun schrijfstijl is van hoog niveau, maar niet gemakkelijk leesbaar en ik vond het dus prettig dat elk ‘hoofdstuk’ op zich staat en een aparte figuur behandelt, zodat de lezer kan kiezen. Ik koos voor Spinoza met wie ik eigenlijk nooit grondig heb kennisgemaakt. Nu probeerde ik het, maar het viel me niet mee: ingewikkelde zinnen met filosofische diepgang. Ik heb besloten om na dit hoofdstuk een figuur te kiezen van wie ik al wat weet: dan is het lezen wat makkelijker.
Vaccin
De eerste anticorona-prik heb ik gehad. In Purmerend. Daar was alles keurig geregeld, kennelijk zit er een goede regie achter de gang van zaken bij de vaccinatiestations. Volgens mij heb ik geen enkele bijwerking gehad van de prik. Maar dat kun je op mijn (onze?) leeftijd misschien niet goed te weten komen omdat er ook allerlei andere verschijnselen in je ouder wordende lichaam zich afspelen die niets met corona of vaccin te maken hebben. Wat is ons lijf toch een wonder! Ik denk vaak terug aan mijn vroegere scheikundeleraar die beweerde: in ons lichaam is constant een geweldige scheikundefabriek in werking.
Levend?
Bij de koffie hadden we veel plezier toen mijn broer de foto’s uit ons gezin liet zien die voortaan de figuren erop enigszins bewegend kunnen weergeven. Intussen zijn ze op de televisie ook al met die techniek bezig en kunnen ze zelfs hele koppen of lichamen een zekere beweging laten maken waardoor je denkt dat ze levend gefilmd zijn of zelfs echt levend zijn. Soms vind ik zoiets een beetje eng: je krijgt even de indruk dat de afgebeelde persoon beweegt terwijl hij of zij ingeplakt zit in een fotoalbum of zelfs overleden is. Ook bij deze ‘uitvinding’ vraag ik me af of zulke nieuwe vondsten en mogelijkheden wel een positieve bijdrage betekenen aan ons leven. Ik heb intussen bij haast elke nieuwigheid de vraag of je daarbij van een vloek of van een zegen moet spreken. Maar meestal roep ik mezelf daarna terug van zo’n zuur vooroordeel.
Verkiezingen
Langzamerhand ben ik een zwevende kiezer geworden. De partij waar ik jarenlang als trouwe aanhanger op stemde, is inmiddels naar rechts opgeschoven. En dat zint me niet. Naar rechts kun je dan net zo goed met de grootste partij meegaan en dat is mijn keuze niet. Dan maar over links, want in het midden gaat het er naar mijn smaak te opportunistisch aan toe, zonder diepgang. Aan de linkerkant is men soms meer toekomstgericht en niet erg gevoelig voor de gevestigde orde. Ze stralen meer idealisme uit. Maar ja: maken ze daar ook wat van waar, als ze de kans krijgen?
Kortom: Ik zweef!
Hoevinudie?
Daar staat gij, in de zonneschijn,
al wat gij moet is: blomme zijn. (Guido Gezelle)