Memordagen
Vandaag is het ‘de dag van de stem’. Het is me opgevallen dat de laatste tijd er voor haast elke week wel een of ander ‘dagbewustzijn’ bedacht blijkt te zijn. Een dag waarop een goed doel volgens de bedenkers extra moet worden gediend door er liefst vierentwintig uur wakend en slapend aan te denken. Soms doe ik mee, meestal niet. In mijn seminarieopleiding werd ons wel een sterk dagbewustzijn ingeprent: vooral met gedenkdagen van heiligen die voorbeeldig waren en moesten worden vereerd en nagevolgd. Ik draag nog altijd een overzichtje van zulke data van het (kerkelijk) jaar in mijn binnenzak maar doe alleen nog mee als er een historische en cultureel interessante figuur aan de beurt is die het recht heeft een bijdrage te mogen zijn aan ieders algemene ontwikkeling. Sommigen waren moreel voorbeeldig, anderen historisch belangrijk en weer anderen wonderlijk interessant. Pluk de dag!
Paracetamol
Vanwege een toenemende pijn in mijn onderrug was ik van de week bij de dokter. Speelde mijn vroegere hernia weer op? Gelukkig bleek van niet. De arts controleerde me en concludeerde dat ik behalve oudworden (fysiek althans!) niets mankeerde. En tot mijn verbazing kreeg ik een kuur met dagelijks flink paracetamolgebruik als advies. Terwijl ik altijd dacht dat dat meer een placebo dan een geneesmiddel was. Maar het werkt! Ik knap ervan op!
Fluitist(e)
Ik heb een zus(je) die (dat?) goed thuis is in de muziek. Ze speelt zelf blokfluit en is erachter gekomen dat dat niet een simpel kweekschooldingetje is dat elke aanstaande schooljuffrouw zich in haar opleiding eigen moest maken, maar dat er een hele cultuurgeschiedenis over de blokfluitkunde bestaat. Ze is een vereerster van de blindgeboren Jacob van Eyck (1590-1657) die behalve beiaarddeskundige ook blokfluitcomponist in Utrecht was. Gelukkig zijn zijn variaties voor blokfluit die hijzelf voor het publiek in het openbaar speelde in de straten van de Domstad, bewaard gebleven in ‘Der Fluyten Lust-hof’, nog steeds) het standaardboek voor fluiters.
Adolescence
Via Netflix heb ik me kunnen verdiepen in een boeiende film: Adolescence. Behalve goed gemaakt ook actueel wat de inhoud betreft. Heel wat recensies en gesprekken werden en worden eraan besteed. Het thema ervan is de houding van een opgroeiende jongen en die van zijn vader. De intelligente knaap is niet tevreden over zijn uiterlijk, zijn innerlijk en zijn omgeving en komt tot het doodsteken van een klasgenote dat hem pest. De vader wil de gelukkige sfeer in zijn gezin niet verstoren en houdt zich buiten de agressieve toestanden op de school waar zijn zoon mee te maken krijgt en zich in laat betrekken zonder er thuis (of met de schoolleiding en de politie) over te praten. De film gaat dus over de verantwoordelijkheid van de volwassenen, vooral van de vader. Houden ze zich teveel buiten het jeugdklimaat van hun jongeren en gaat het er daardoor zo agressief of op het criminele af aan toe? En zijn vaders inderdaad vaak weglopers? Of kunnen ze niet anders?
Hoevinudie?
Een schrijver is zelden zo geïnspireerd als wanneer hij over zichzelf schrijft.
(Anatole France)
