Noorwegen
Gisteren was ik terug uit Noorwegen. Wat een verrassend land! Als je ergens nog nooit geweest bent, maak je kennelijk soms verkeerde voorstellingen. Nu weet ik dat Noorwegen geen schaatsland is en dat je er in de winter geen sneeuwballen kunt gooien (ook al liggen de bergen dan onder de sneeuw). Het eerste komt doordat de fjorden niet bevriezen omdat ze rechtstreeks in verbinding met de zee staan en het tweede doordat de overvloedige wintersneeuw een soort stuifsneeuw is of -eenmaal gevallen- meteen keihard wordt. Je kunt er dus wel volop skieën of langlaufen maar niet schaatsen of sneeuwpoppen maken. Een tweede verrassing voor mij was het welvaartsniveau: iedereen is er rijk en de sociale structuur laat geen armoede toe omdat men verondersteld wordt de hoge prijzen voor alles wat een mens nodig heeft, gemakkelijk te kunnen betalen. Alcoholische dranken en rookwaren zijn uit den boze en onbetaalbaar duur. Als je betrapt wordt op roken op je hotelkamer, kost je dat omgerekend 150 euro. De natuur -rotsen, meren, gras, bomen en watervallen- is er onbedorven: de weinige bewoners wonen op de uitgestrekte landstroken tussen de bergrotsen waar je via de vele tunnels gemakkelijk doorheen komt. Onze reis was perfect georganiseerd en we waren een keurig gezelschap van vooral ouderen die zich geheel hielden aan de wensen van de reisleiding. Het eten was er heerlijk, uitgebreid en gezond: veel vis (vooral zalm). De taal vond ik eerst lastig, maar bij nader inzien herken je het Germaans. Al met al: nog mooier dan Denemarken en Zweden!
Herfst?
In ‘het Noorse’ hadden we heerlijk weer: niet heet, niet koud, soms wat koel, soms volop zon. Wel zo nu en dan een flinke bui, maar dan weer vlotte opklaring. Mijn zus en ik kunnen niet tegen hitte -een erfeigenschap van onze moeder- dus waren we in de glorie. Maar bij onze thuiskomst bleek Nederland al in de herfst te zijn geschoten: dat hoeft nou ook weer niet! Wel zijn de tuinen nog in volle kracht. De vogels hebben mijn rijpende peren ontdekt.
Boyhood?
De topfilm van dit jaar heb ik nog niet gezien, al ga ik er zeker heen binnenkort. Maar nu stond er vanmorgen in de Dingeman-strip van Trouw dat sommigen de drie uur durende film saai vinden omdat er geen concessies worden gedaan aan het stricte werkelijkheidsniveau van de gebeurtenissen. Dat vind ik een boeiend iets om over na te denken: is de werkelijkheid (sic!) zelf boeiend of wordt ze dat pas als we er onze fantasie op loslaten? Bij mijn voorbereiding op de lessen die ik binnenkort op Hageveld mag geven over ‘mythen en sprookjes’ speelt dit een intrigerende rol: gaat het om de werkelijkheid of om wat onze geest ervan maakt?
Zonnepanelen?
Noorwegen barst van de energiebronnen. Vooral door de watervallen en de olie. Toch zie je daar ook grote stukken land die vol staan met zonnepanelen en windmolens, soms om hele dorpen van electriciteit te voorzien. Men laat overbodig veel lampen branden maar gebruikt wel spaarlampen. Ik moet toch maar eens serieus kijken of ik niet toe ben aan zonnepanelen op mijn huis. Een windmolen zal wel niet mogen van de buren!
Hoevinudie?
Sommigen van u -heb ik gehoord- vinden dat ik nu maar eens moet stoppen met de steeds als laatste aan mijn nieuwsrubriek toegevoegde zogenaamd grappige hoe-vin-u-die-tjes. Anderen lezen alleen die! Nou ja, ik waag het er voorlopig toch nog maar op. Deze keer opnieuw eentje van John O’Mill: ‘Zeg dit gerust de wijsgeer na: het leven is geen loempia!’