Ontspanning
In deze vakantietijd zoeken veel ‘hardwerkende mensen’ en gepensioneerden ontspanning. Ikzelf vind die vooral in het via de tv volgen van de Tour de France. Soms is het een tijdrit of een rustdag, maar die werken bij mij niet zo ontspannend omdat ze vaak saai zijn. Geef mij maar de spanning van de gewone étappes. Vooral omdat er renners zijn die van ‘gewone’ étappes spektakelstukken kunnen maken zoals het fenomeen Van der Poel. Wat toch bijzonder dat er haast in elke sport enkele zeldzaam begaafden naar boven komen en daardoor iets extra’s aan je meeleving meegeven terwijl je jezelf nauwelijks hoeft in te spannen. Vaak zit ik dan te prakkiseren over de achtergrond van die toppers. Zou het bij hen in de aanleg zitten of aan de training liggen, aan de genetiek te danken zijn of aan de wilskracht? Ik sport zelf niet meer maar ervaar wel een ontspanning die, denk ik, mijn gezondheid ten goede komt.
Inspanning
De twee groepen mensen die ik in het voorgaande aan de orde stelde, zijn volgens mij de meeste tijd van hun leven niet bezig met óntspanning maar met zich ínspannen. ‘Werken moet je’ stond er volgens mijn vader al vóór je geboorte in de plooien van ieder van je handpalmen geschreven. Het gekke is dat die ingeboren oproep meestal niet als een last of een bevel maar meer als een vanzelfsprekende uitdaging aan ons blijkt te zijn meegegeven en wordt ervaren. ‘Lekker aan het werk zijn’ is niet onnatuurlijk en vooral vakmensen en klussers genieten meestal van hun eigen inspanning. “Nooit geklaagd over alles wat ze voor ons gedaan heeft” staat er soms zelfs wel eens boven een rouwadvertentie van een actieve moeder die nooit veel dankbaarheid verwachtte of kreeg toegezwaaid. Hoe zit dat dan met de vaak gehoorde opmerking ‘je leeft niet om te werken maar werkt om te leven’? Klopt dat wel, luiaards?
Verkering
Woorden kunnen veranderen van betekenis. Neem nou Bredero: ’t Kan verkeren. Had dat iets met ‘verkering’ te maken? In zijn tijd betekende verkering gewoon verandering. Dat alles ‘verkeert’, had bij hem niets te maken met ‘verkeerd zijn’ of ‘verkering hebben’. Ik hoorde laatst een schoolmeisje tegen haar vriendje zeggen: ‘Wil je verkering of zo?’ En hij antwoordde: ‘Daar zou niets verkeerds aan zijn!’. Hierover nadenkend kwam ik op… Trump. Zou die kunnen ‘verkeren’ in de zin van Bredero’s lijfspreuk: veranderen? Tot nu toe staat hij in alle (Nederlandse) kranten negatief beschreven. Zou hij kunnen ‘verkeren’? Soms hoop ik dat. Maar daar is wel een békering voor nodig, een heel andere geestelijke instelling, lijkt mij.
Nieuws
Gelukkig dat we gewoonlijk terug kunnen vallen op wat ons aan nieuwsvoorziening bereikt. Je betaalt er natuurlijk wel voor: krant, televisie, post, telefoon, mail enz. zijn niet gratis, maar er zijn heel wat mensen bij ingeschakeld die het nieuws bij jou brengen in de hoop dat je aandacht er naar uit zal gaan en je er een soort geestelijk voedsel aan zult beleven. Of goed op de hoogte zult zijn van wat er om je heen gebeurt of gebeurd is. Vorige week zaterdag was er om een of andere reden geen ochtendkrant in mijn brievenbus gevallen en ik merkte dat ik dat een heel gemis vond. Opgebeld natuurlijk en nagestuurd met de nodige excuses. Toen realiseerde ik me pas wat er allemaal achter zit bij het bezorgen van je dagelijkse nieuwsvoorziening. Daar zijn heel veel mensen bij betrokken die zich voor je hebben ingespannen. Reden tot besef en waardering?
Hoevinudie?
Bredero: ’t Kan verkeren.
Moeder Weel: Tob niet, het komt toch anders.