Pasen
Door mijn opgelopen leeftijd en de daarbij horende energievermindering kan ik niet meer Pasen vieren zoals vroeger. Dat zou ik trouwens ook niet meer willen: liturgische beleving -daar kom ik nu steeds meer achter- is ook tot op zekere hoogte gebonden aan hoe oud je bent en aan welke wereld je meedoet. Vroeger was ik graag actief betrokken bij het opzetten en uitvoeren van het kerkelijke programma van de parochies waar ik was aangesteld, maar ik ben intussen beland in een heel andere vorm van dagenbeleving. Gelukkig is er ook sprake van vervanging: de ontplooiing van de tuin(en) in de lente volg ik in deze dagen met meer aandacht dan vroeger. Alsof zich daar een soort liturgie afspeelt. En de gevoeligheid voor wat je binnenshuis kunt beleven aan geestelijk voedsel in muziek, televisie, gesprekken en leesvoer lijkt ook wel groter te worden. Voor mij zijn dat soms ook paaservaringen.
Crises?
In de gespreksgroepen waar ik deel van uitmaak, hadden we het natuurlijk over de situatie in Nederland na de provinciale verkiezingen van vorige maand. Wat me opviel was dat er bijna niemand bij was die durfde te zeggen: Ik weet wel hoe we verder moeten. Er is kennelijk een grote onzekerheid gaande over hoe we de vele crises die we doormaken zouden moeten aanpakken. Met één troostpunt voelden de meesten wel mee: het is beter dat de betrokken provinciebewoners zelf aan bod komen bij het besturen van ons land dan dat we overgeleverd zijn aan Haagse ambtenaren met hun ondeskundigheid en ICT-verslaving. Maar dan wel met plattelandsdeskundigen natuurlijk, als die er zijn.
De Bie z.g.
Ook ik heb van Wim de Bie genoten! Ik keek graag elke week naar ‘keek op de week’ en denk elke keer aan Koot en Bie terug als ik langs de mattenklopper loop die bij ons naast de garagedeur hangt. Waarom waren ze zo populair bij hoog en laag, heb ik me afgevraagd. Ik denk door minstens drie punten: taalvaardigheid, inspelen op haast voor iedereen herkenbare situaties en kritische benadering zonder eenzijdige of humorloze vooroordelen. Het moet -zo lijkt me hun les voor ons leven- toch mogelijk zijn om niet in agressieve eenzijdigheid te vervallen bij het verwerken van sociale ergernissen. Door humoristische overdrijving?
Verhuizen
Zowel in onze familie als in onze leefgroep spelen zich op het ogenblik enkele verhuizingen af. Ik ervaar daarbij dat ik blij mag zijn dat dat mijzelf niet overkomt: alles controleren op ‘weg ’ of ‘niet weg’ alleen al kan iemand slapeloosheid bezorgen en alles op een nieuwe plek installeren leidt soms tot overspannenheid en gezinsruzies. Vooral als je van groot naar klein moet. Gelukkig bestaan er verhuizers. Als je ziet hoe die alles in- en aanpakken en in dozen veilig weten te bezorgen, dan kom je erachter dat zij een heel eigen vakbekwaamheid beheersen waardoor je jezelf alleen maar als uiterst onpraktisch gaat ervaren. Ik raad u dan ook aan om nooit zonder een verhuisbedrijf in te schakelen van huis te wisselen of anders af te zien van een andere woning.
Hoevinudie?
Naar aanleiding van de datum 1 april las ik iets over de achtergrond van de grappenmakerij die daarbij hoort. Het heeft iets te maken met een historische verplaatsing van ‘nieuwjaar’ op de kalender. Als je niet goed ‘bij de tijd’ was, werd je bedonderd en uitgelachen. Als aardig voorbeeld van zo’n ‘grap’ stond er gelukkig eens een ander voorbeeld dan de bril van Alva of het aardbeienpluktrapje, namelijk: iemand opdracht geven -als het flink geregend had- een levende paling in een plas op straat te verdrinken!
NASCHRIFT:
Komende woensdag, 12 april 2023, word ik vijfentachtig. Mijn familie wil mij als attentie een boekuitgave geven van de nieuwsrubriekteksten van deze site van de laatste tien jaar. Als vervolg op de editie van tien jaar terug, toen 2003-2013 werd verwerkt. Nu dus 2013-2023, tot 12 april van dit jaar. Voorlopig is het bovenstaande dus mijn laatste aflevering.
