Scheiding
Nee, geen echtscheiding! Ik zou niet weten waar ik die vandaan zou moeten halen: de celibataire staat heeft ook z’n voordelen! Maar afvalscheiding, daar heb ik meer moeite mee. Hier in Hoorn is die per 1 juni nog weer moeilijker gemaakt: zeven in plaats van zes scheidingen: papier – plastic (waaronder blik en melkpakken) – glas – batterijen (en elctriciteitsbolletjes?) – kleding – organisch (schillen en koffieprut) en restafval. Ik ben er de hele week mee bezig. Er blijken nl. allerlei overgangsproducten te bestaan, waar ik geen raad mee weet. Eetbaar papier (ouwel)? Plastic kleding? Lamp met ingeroeste batterij? Fles met scheepje erin? Oude munten? Vulpen? Touw van vlas? Kurk? Spons? Enzovoorts…. Iemand zei: je kunt er aan wennen, maar ik vraag het me af!
Wim Brands
Op 4 april is de boekenkenner Wim Brands overleden. Ik mis hem nog elke zondag, want als ik een beetje vroeg thuis was na de kerkdienst, hield hij mij op de hoogte van meestal heel interessante nieuwe boeken. Hij was ook dichter en kon sommige dingen heel puntig zeggen. Maar zijn levensinstelling was anders dan die van mij. Hij heeft eens gezegd: ‘Lopen is uitgesteld vallen’. Terwijl ik daar graag tegenover stel: ‘Vallen is onderbroken lopen’. Hij ruste in vrede.
Herbegrafenis
Op 21 mei jl. heb ik iets meegemaakt wat mij in mijn intussen lange werkjarentijd nooit is overkomen: een herbegrafenis. Dat kwam zo: In Hoorn is er aan het einde van de vorige eeuw een periode geweest waarin het stemmige (!) kerkhof aan de Drieboomlaan ‘gesloten’ was omdat het nieuwe gemeentekerkhof aan de Berkhouterweg volgens de gemeenteraad anders niet voldoende ‘op gang’ zou komen. Dat betekende voor nogal wat Hoornse families dat een van de ouders niet in het Drieboomlaan(familie)graf bij een eerder overleden partner begraven kon worden maar verwezen werd naar het algemene kerkhof, toen nog buiten de stad. Een mij -en velen- goed bekende Hoornse familie kreeg daar later een negatief gevoel over. De zes kinderen, intussen rond de tachtig jaar, wilden graag dat moeder naar vader zou worden overgebracht nu het Drieboomlaankerkhof weer is ‘vrijgegeven’. De gemeente ging accoord. Mij werd gevraagd er een plechtigheid bij te organiseren, het liefst op de datum van de vroegere trouwdag van de begravenen, 31 mei (1930, nu zesentachtig jaar geleden). Het werd een wonderlijke toestand: droevig en feestelijk tegelijk. TVNoord Holland had ervan gehoord en kwam er opnamen van maken. Die werden ’s avonds een aantal keren vertoond in haar journaal. We hebben herdacht, gebeden en gezegend, maar ook wat gedronken en gezongen (‘Lang zullen ze leven!’) en gegeten op het kerkhof! En ook eerbiedig gelachen, want na 86 jaar je eenwordingsdag opnieuw meemaken overkomt niet iedereen!
Opruimen
Weggooien is niet mijn sterkste kant. Bijna alles heeft voor mij emotionele waarde. Maar het gekke is dat opruimen op zich een aangename bezigheid is: er komen allerlei dierbaarheden naar boven die je nog een keer door je handen kunt laten gaan, meestal liefkozend. Slechts een enkele keer denk ik meteen: weg ermee!
Hoevinudie?
Beter Hoorn begint bij beter Hoorn!