Tijdverdrijf
Een van mijn broers heeft een corona-hobby uitgevonden: oude foto’s rechercheren. Het is een interessante vorm van tijdverdrijf in deze periode van opgeslotenheid. We konden hem uit onze fotoverzameling –die ieder van ons wel ergens had- exemplaren toesturen waar we niet meer van wisten wat of wie ze voorstelden: wie – wat – wanneer. Hij zou proberen ze te identificeren met hulp van wie er misschien iets van zou weten. Het resultaat was verbluffend, vooral als het om oude foto’s ging. De oudsten onder ons bleken het vruchtbaarst te zijn, als ze in hun geheugen tastten. En als de foto een bijzonder (groeps)gebeuren voorstelde. Probeert u het eens! Succes verzekerd!
Spannend
We zien uit naar enkele bijzondere data: inauguratie Biden, succesvol resultaat coronavaccinatie, verkiezingen in Nederland met daarna vorming van een nieuwe regering, Merkel opgevolgd bij verkiezingen in Duitsland, doorgaan van de uitgestelde Olympische Spelen, lente, veertigdagentijd en Pasen. Alles natuurlijk onder de voorwaarde dat de corona getemd wordt en er een vernieuwde wereldorde ontstaat. Ikzelf ben ook nieuwsgierig naar hoe het christelijk geloven zich verder zal ontwikkelen, maar daar zal ik zoveel niet meer van meemaken.
Thialf
Ik volg elk jaar in de winter graag de televisie-uitzendingen van het schaatsen. Misschien surrogaat voor het echte schaatsen in de open lucht en het ijsplezier van vroeger toen de Vliet bevroor en de Elfstedentocht heel Nederland vroeg deed ontwaken. In Thialf is er inmiddels een boeiende wisseling van de wacht gaande. Het lijkt althans zover gekomen dat Kramer en Wüst vervangen worden door Patrick Roest en Irene Schouten met in hun spoor intussen een flinke serie nieuwe sterren waar we best wat van mogen verwachten. Goed dat er tegenwoordig ook binnen een overdekt stadion geschaatst kan worden en dat daardoor deze prima vorm van sport kan worden behouden ook als de winter in de natuur het laat afweten.
Lintjes
Enige tijd geleden kreeg ik bezoek van twee goede kennissen die -naar ze zeiden- me ‘iets’ kwamen aanbieden. ‘Het’ zat in een mooie, keurig ingepakte doos. Met eerbied maakte ik ‘het’ open en zag er twee ‘lintjes’ (hoge onderscheidingstekens) in liggen die vroeger aan hun, inmiddels al jaren overleden, ouders waren uitgereikt. Ze waren blijven liggen in het ouderlijk huis en toe dit verkocht werd bij hen beland. Wat ermee te doen? ‘U mag er een bestemming aan geven’, zeiden ze. Toen ze weg waren, voelde ik me belast met de taak om iemand te vinden die ervoor in aanmerking zou komen., maar tot nu toe staat de doos nog ergens in mijn boekenkast. Zou u me een tip kunnen geven?
Hoevinudie?
Het puntje van een snelle pen
is het scherpste wapen dat ik ken.
Jacob Cats
