Bosch
Ik ben geweest: Jheronimus Bosch, terug in zijn stad. Gelukkig gereserveerde kaarten voor ’s middags 15.00 uur: het was niet al te druk, zodat we alles op korte afstand konden bekijken. Het aantal schilderijen en tekeningen viel me erg mee -ik had veel minder verwacht-: ongeveer 56 om 49, maar genoeg kans om alles te zien, want eenmaal op tijd binnen, mocht je blijven kijken zolang je wilde. Ik had me van te voren afgevraagd of ik een beetje bang zou zijn voor de nachtmerrie-achtige voorstellingen van Bosch, maar dat viel mee: ik was geenszins geschokt. Zelf dacht ik dat dat kwam doordat ik de meeste al eens in reproducties gezien had, maar de deskundige socioloog die in ons gezelschap was, legde uit dat een middeleeuwer veel eerder huiverde van duivelse bedreigingen dan 21ste-eeuwers zoals wij. Kortom: wat kon die Bosch geweldig knap schilderen en tekenen, maar mij bangmaken lukte hem niet. Het was prachtig lenteweer: we hebben genoten van Bosch en van Den Bosch.
Klas(se)reünie
Het was weer zover: halfjaarlijkse ontmoeting met een groep(je) klasgenoten. Deze keer bij een hooggeleerde wetenschapper die in de elite van de Nederlandse cultuurhistorici is terechtgekomen. Het onderwerp was ‘secularisatie’ en sloot aan bij wat ik in mijn vorige bulletin op deze site te berde bracht. Het begrip ‘religieuze ervaring’ bleek omstreden. Sommigen vinden dit gewoon een ander woord voor diepte- (of: grond-) ervaring en geenszins verwant aan wat we vroeger ‘godsdienst’ noemden. Het gesprek ‘ontaardde’ nogal in het uitwisselen van (overigens boeiende) persoonlijke levenservaringen, waar we vroeger wat voor waakten. Ik had het idee dat dat ook te maken heeft met onze -intussen ‘gezegende’- leeftijd!
Pruimen
Ja hoor, mijn twee ernstig gemutileerde pruimenbomen die we in de herfst tot op het bot hebben teruggesnoeid omdat ze in de loop der jaren volledig bemost waren geraakt, vertonen nu heel gezonde uitlopers met veelbelovende bloesems. Ik heb geen idee of daar dan ook gezonde pruimen van zullen komen, maar voorlopig geniet ik van hun royale lenteuitbraak en de tere twijgjes op de grove stronken. Zo zie je maar weer: flink aanpakken wordt vaak beloond. Van Gogh zou in mijn tuin prachtige schilderijen kunnen maken van het oude en het jonge in de natuur. Maar ja, hij is dood.
Juffr. De Haan
In Hoorn leefde in de vorige eeuw een onderwijzeres die ik gelukkig nog heb meegemaakt. De toen in Hoorn en in Wervershoof (waar ze ook een periode heeft gewerkt) alom bekende juffrouw De Haan. Ze woonde aan het Keern en in haar huis woont nu een neef van haar. Die kwam me vorige week iets laten zien uit haar nalatenschap: een keurig ingelijste panoramische foto van de grote groep Hoornse eliteparochianen die hun deken-pastoor J. P. Huibers in 1935 uitluidden toen deze tot bisschop van Haarlem was benoemd en die met hem op de foto mochten. Juffr. De Haan staat er ook op, als jong onderwijzeres. Maar wie de anderen zijn, wordt een uitdaging voor de nog levende Horinezen die van flink voor de oorlog zijn. Oud Hoorn zal er wel belangstelling voor hebben. Juffrouw De Haan was een geweldig mens voor school en kerk. Vooral kinderen die bij het onderwijs wat extra steun nodig hadden, konden bij haar terecht. En in haar nadagen bleef ze zich strijdvaardig inzetten voor de Vredesbeweging (IKV) en voor de Hoornse parochie, al was het maar door haar kritische vragen over het parochiebeleid.
Hoevinudie?
Mijn mezenkastje waar ik via mijn computer het inwendige van kan bekijken, is dit jaar vroeg bezet: ik zie, als het vrouwtje even weg is, zeker zeven eitjes blinken. Wat me opvalt is dat de aanstaande moeder zich elke avond met veel welbehagen heel nauwkeurig boven de eitjes installeert omdat ze ’s nachts kennelijk niet alleen wil broeden maar ook slapen.
