Verliesverdriet
Het mag dan met de omikronpandemie de goede kant uitgaan -de boosterprik binnenkort in de griepprik?-, in ons persoonlijk leven spelen zich soms intens verdrietige gebeurtenissen af die uit de grootste pandemie, ‘het algemene sterven’, voortkomen. In mijn familiekring hebben we het onvermijdelijke wegvallen -tot op zekere hoogte- van een van mijn zussen te verwerken. Voor haar en haar gezin het ergste, voor ons, haar zussen en broers, een diep verdriet, al mag men van een bijzonder waardevol en ‘voltooid’ leven spreken. Voorheen is niet voorbij, daar troosten we ons maar mee.
Familieband
Mede vanwege het voorgaande heeft mijn ‘schrijfbroer’ zich de laatste tijd extra ingezet om te werken aan een historisch betrouwbaar overzicht van het materiaal (vooral foto’s) dat is overgebleven uit onze familie- en gezinsgeschiedenis. Zoiets is tegenwoordig door de beschikbaarheid van de digitalisering gemakkelijker dan vroeger, maar zijn ervaring was dat daardoor elk akkertje een uitgebreid landgoed dreigt te worden waarop je kunt verdwalen en de weg kwijtraken, tenzij je strikte grenzen trekt. In de familiekring zijn we nieuwsgierig of dit laatste hem gelukt is: nog dit jaar komt voor ieder van ons een ‘volledig’ familiearchief beschikbaar.
Fatsoen
Heeft u zich ook zo geërgerd aan het afnemen van het fatsoen in de Nederlandse samenleving? De onbeschaafdheid, zeg maar gerust onbeschoftheid, grijpt de laatste tijd als een endemie om zich heen: in de Tweede Kamer, in de Omroepwereld, in de Twitterkringen en soms gewoon op straat en in het verkeer. Verdraagzaamheid hoort bij normaal fatsoen, maar er lijken wel steeds meer mensen te gaan meedoen aan het elkaar zo veel mogelijk beledigen, beschuldigen, vernederen en bestrijden. Mijn humeur wordt er ’s morgens soms al door bedorven bij het openslaan van de krant. Hierbij een oproep van mij aan ieder die dit leest: doe en niet aan mee!
Januari
In het Woordenboek (v. D.) vond ik de tweede betekenis van het werkwoord ‘lichten’. De eerste is: ‘naar omhoog tillen’, de tweede (onovergankelijk), bijvoorbeeld in ‘het lichten der dagen’: aanlichten, lichter worden. Een mooi ander woord daarvoor is ‘krieken’. In de januarimaand kriekt de dag bij de zonsopgang steeds iets eerder: van ongeveer kwart voor negen (8.48) tot twintig over acht (8.20). De dagen gaan langer duren: de zonsondergang verlaat zich van 16.38 u. naar 17.27 u. en de dagen ‘lengen’ 1 uur en 17 minuten. Dit soort wijsheid geeft mij het vertrouwen dat er elk jaar in januari meer licht komt in onze wereld, althans in de natuur. En hopelijk overal waar een ‘kriekkans’ zich voordoet.
Hoevinudie?
Het geheim van de wereld is het zichtbare, niet het onzichtbare (Rutger Kopland)
Het geheim van de wereld is het onzichtbare, niet het zichtbare (Gerard Weel)