Wensen
Elk nieuwjaar word ik -ik hoop net als u- bestormd met beste wensen voor het op gang gekomen nieuwe deel van onze jaartelling en hopelijk voor mijn deelname daaraan. Soms vraag ik me wel eens af of die wensen wat uithalen en waar ze eigenlijk toe dienen. Gaat er enig effect uit van de -meestal oprechte- attentie die er mee wordt toebedeeld? Hoe ons leven in de komende twaalf maanden gaat verlopen, is niet te voorspellen: je weet niet wat je te wachten staat. Of hebben wensen toch ergens enige invloed? Het is natuurlijk mooi meegenomen Elk nieuwjaar dat we elkaar toewensen wat we onszelf ook gunnen en het groeten dat ermee gepaard gaat, is even een vorm van contact, maar verder is het afwachten van wat ons zal overkomen aan positiefs en/of verdrietigs. Ikzelf heb toch het vermoeden dat ons leven niet zomaar toevallig verloopt: er zit toch een soort programma achter, hoop ik. Maar in de bijbelles leerde ik ooit dat zelfs een profeet geen toekomstvoorspeller is maar een bemoediger.
Beste wensen!
Reclame
Overkomt het u ook? Haast elke dag tik ik na het openen van mijn computer het meeste van de binnengekomen mail weg omdat die reclame betreft waar ik geen belangstelling voor heb of niets mee te maken wil hebben. Eigenlijk zou ik selectiever moeten zijn bij het bepalen van wat echt afgezegd moet worden en laat ik vaak iets steeds doorkomen wat totaal niet van toepassing is op wat er bij mij speelt. Of denken de toestuurders heel anders en is het percentage dat wél positief reageert groot genoeg om de onkosten van de ongeïnteresseerden op te brengen? Hoe werkt reclame maken eigenlijk?
Spijkerbroek
Bij de koffie kregen we warempel een felle discussie over de spijkerbroek van de grootmeester schaken Magnus Carlsen. Wat zou u doen als u geen spijkerbroek mocht dragen op het hoogste niveau van deze denksport? De ene mening was: terecht, werkmanskleding hoort niet op zo’n moment, een beetje stijl mag daarbij verwacht worden. De andere mening: een lekker zittende denimbroek is een weldaad als je de spanning van het niveauschaken moet opbrengen en verwerken. Bovendien: waar bemoeien ze zich mee! De koffiekopjes vlogen ons bijna om de oren. Gelukkig ging de telefoon: een goede vriendin kwam met de oplossing; tegenwoordig is een spijkerbroek erg in de mode bij vrouwen op exclusieve bijeenkomsten. Zelfs de chiqueste dames vertonen zich ermee. Dus, Magnus, volg deftige vrouwen na. De meningen bleven verdeeld. ‘Het hoort niet.’ tegenover ‘Moet kunnen.’
Monnink?
Al jaren ben ik abonnee van het tijdschrift van de Abdij van Egmond, het Benedictijns Tijdschrift. Kennelijk wordt mijn vaste klandizie op prijs gesteld, want bij gelegenheid van de kerstdagen kreeg ik gratis een aardige boekje toegestuurd, ‘Een beetje monnik’, van Charles van Leeuwen met bijzondere illustraties van Davide Meindersma. “Mijmeringen over kloosterverlangen, kloostervriendschap en kloosterpijn” is de toelichting op de achterflap. Het zeer leesbare boekje geeft een beeld van hoe niet-monniken soms een soort beleving van een relatie met een koostergemeenschap hebben waar ze geestelijk door gesterkt worden in hun leven. Ik herken dat. Ik heb zelf ook wel eens zoiets gehad, waardoor ik soms ging nadenken over een monnikenleven voor mezelf. Maar gelukkig bleef het bij mij bij een soort bevlieging. Ieder het zijne of hare, Maar gevoelig ben ik er wel voor. Een heel ander leven.
Hoevinudie?
Tob niet, het komt toch anders.
(lijfspreuk van mijn moeder)
