De Hoorn-Noordse hoofdstraat waar wij wonen, de Johannes Poststraat, is al maandenlang in renovatie. Niet alleen het wegdek maar ook de riolering, de bomenvoorziening, de trottoirs en de elektriciteits- en internetsverbindingen waren dit jaar aan de beurt.

In verband met de uitslag van de recente Tweede Kamer-verkiezingen hoor ik in mijn omgeving de vraag hoe het komt dat Jetten het heeft gewonnen van Bontenbal. Beiden zijn het keurige verschijningen, vindt men, maar Jetten heeft niet zo’n duidelijke en dieper gravende achtergrond…

Bij de koffie hebben we hier in deze dagen levendige gesprekken over de aanstaande verkiezingen (29 okt.). Ik verkeer nogal eens in gezelschap van a.s. kiezers die ongetwijfeld links zullen stemmen, waarbij ikzelf als een beetje rechts overkom.

Het was zover. De herfst was vorige week onstuimig genoeg om onder de vogels in onze tuin om te roepen dat de vruchtbomenoogst rijp genoeg was om dieven te verwelkomen. Sommige lieten het bij pikken en laten vallen, andere gingen er vandoor met stukken appel of peer.

Zijn we bezig een nieuwe wereld te krijgen? Dat vraag ik me in deze laatste (?) jaren van mijn leven wel eens af. Ik bedoel niet dat we misschien een nieuwe planeet zullen ontdekken waarop je -wie weet- kunt gaan wonen, maar wel: komt er een andere wereld waarin ons leven zich gaat afspelen?

In de krant werd vorige week een lijstje gepubliceerd van de in Nederland het meest voorkomende vogels. De merel kwam op no.1. Terecht, vonden mijn buren, ook in onze tuin hoor je ze ’s morgens vroeg al lustig zingen. Tot mijn verbazing kwamen de huismus op de 2de en de spreeuw op de 3de plaats.

Het houdt niet op! Terwijl mijn sociale kring al zoveel keer een dierbare of bekende heeft moeten afstaan aan de bittere dood, was het vorige week weer zover: twee uit mijn leefgemeenschap overleden. Een op leeftijd, een ander nog betrekkelijk jong.

Eindelijk regen! In een van mijn vorige schrijfsels stak ik even de loftrompet op West-Frieslands klimaat en mijn aangename plek om er te wonen. Maar in de afgelopen julimaand werd mijn chauvinisme gelogenstraft door permanente droogte en hitte, zodat bijvoorbeeld onze tuin schreeuwde om water en er veel bloemen en planten voortijdig uitdroogden.

In deze vakantietijd zoeken veel ‘hardwerkende mensen’ en gepensioneerden ontspanning. Ikzelf vind die vooral in het via de tv volgen van de Tour de France. Soms is het een tijdrit of een rustdag, maar die werken bij mij niet zo ontspannend omdat ze vaak saai zijn. Geef mij maar de spanning van de gewone étappes.

De laatste tijd raak ik er steeds meer van overtuigd dat een mens als hij of zij mocht kiezen wat haar/zijn geboorteplaats zou worden, hij/zij terecht zou kiezen voor ‘West Friesland’! Het klimaat is er door de ligging tussen zee en meer veel vaker aangenaam dan in het oosten of zuiden: in de zomer minder warm (heet) en ’s winters…

De eerste helft van dit jaar 2025 vertoonde een uitbundigheid van de natuur om ons heen: veel droogte, veel stortregen, veel zon, veel wind, veel kilte, veel wolken, veel openluchtdagen en ga zo maar door. Komt dat nu door de vrijgevigheid van de klimaatkrachten…

In onze familie hebben we weer een droevig afscheid achter de rug. Onze zwager Siem -die als enig kind zich al van jongs af aan graag bij onze gezinsdrukte aansloot en trouwde met mijn op één na oudste zus stierf -bijna negentig jaar oud- na een niet benijdenswaardig ziekbed en veroudering.

Indrukwekkend vond ik de plechtigheden die we op de televisie zagen rond het wegvallen van de oude en het opkomen van de nieuwe paus. ‘Sober’ kon je de eerste gebeurtenis niet noemen: heel Rome was er vol van. En ‘uitbundig’ de tweede ook niet, door de wel kleurrijke, maar niet showerige, zelfs wat ingetogen stijl…

Op 10 mei 1940 was mijn vader jarig en was ikzelf kort daarvoor jarig geweest. Allebei hebben we het begin van de Tweede Wereldoorlog dus meegemaakt. Ik onbewust, hij teleurgesteld en boos op de naar Engeland gevluchte koningin, thuisgekomen na mobilisatie in Breezand en capitulatie op Vlieland.

Vandaag is het ‘de dag van de stem’. Het is me opgevallen dat de laatste tijd er voor haast elke week wel een of ander ‘dagbewustzijn’ bedacht blijkt te zijn. Een dag waarop een goed doel volgens de bedenkers extra moet worden gediend door er liefst vierentwintig uur wakend en slapend aan te denken.

Ik ben gelukkig weer eens aan een paar boeken toegekomen: De onlangs uitgekomen Brieven uit de hongerwinter van Nescio en de vorig jaar verschenen biografie van Ruud Lubbers ‘Een slag anders’. Het eerste is maar een klein boekje -zoals te verwachten was van de schrijver van…

Het is zover: ons gedeelte van de Hoornse Joh. Poststraat en Loniusstraat -we wonen op een hoek- is eindelijk klaar: een keurige straatvernieuwing en een nieuwe riolering. Kennelijk zijn er vakmensen aan de gang geweest: elke dag heb ik er bewonderend naar gekeken.

Het vertrouwenwekkende doorbreken van de zon op deze eerste lentedagen bemoedigt me (en u?) om bijtijds op te staan als ik goed geslapen heb. De ellende die mensen elkaar aandoen, krijg ik meteen op me af als ik de kranten uit de brievenbus haall, maar nu de lente aan het doorbreken is met haar stralende zon, wint die het wat mijn stemming betreft toch van de toe komstdreigingen die ons zijn overvallen.

Door een grondige riool- en straatrenovatie is er rond ons huis op het ogenblik veel drukte, veel lawaai en veel tijdelijke aanpassing van de verkeersregeling. Vooral voor auto- en fietsenrijders en rolstoelgebruikers is het een hele opgave de gewenste bestemming te bereiken.

Van jongs af aan kregen mijn zussen en broers onder invloed van onze moeder veel genealogische belangstelling mee. Ze vond bijvoorbeeld dat we best de geboortejaren van onze opa’s en oma’s in ons geheugen konden zetten en natuurlijk ook die van onze ouders en broers…

Een van mijn broers heeft een filmhobby. Niet om van bioscoop- of tv-films te genieten, maar om zelf films te maken met beeld en geluid, bijvoorbeeld om onze familie te vereeuwigen. Wie weet is er in ons nageslacht later nog belangstelling voor wie wij waren, denkt hij.

Elk nieuwjaar word ik -ik hoop net als u- bestormd met beste wensen voor het op gang gekomen nieuwe deel van onze jaartelling en hopelijk voor mijn deelname daaraan. Soms vraag ik me wel eens af of die wensen wat uithalen en waar ze eigenlijk toe dienen. Gaat er enig effect uit van de -meestal oprechte- attentie die er mee wordt toebedeeld?

We leven hier in een van de rijkste en best georganiseerde landen van de wereld. En misschien nog wel in het mooiste gedeelte daarvan. In de hoop dat onze extra-parlementaire regering een beetje zal bijdragen aan de waarmaking en handhaving daarvan.

Advent is Wachttijd. Volgens ‘Mwah’, van wie of wat ik soms gebruik maak voor mijn ‘Hoevinudie’ (zie hieronder), kun je op deze stelling reageren met ‘Je wacht wat af in die afwachtende houding’. Toen ik die reactie nog eens tot mij door liet dringen…

Afgezien van het Twentse ‘uit de tijd gekomen’, betekent “uit de tijd” bijna hetzelfde als ‘uit de mode’. Toch maak ik zelf een groot verschil: ‘een andere tijd’ wekt mijn interesse, ‘een andere mode’ niet. Mode is tijdelijk en heeft de bijbetekenis van vluchtig, tijdelijk heeft soms iets van actueel…

Ik weet niet of het woord bestaat -volgens Van Dale wél- maar: onze straat is opgebroken. Niet op één plek maar op meerdere. Het verkeer wordt omgeleid naar Twee- en Drieboomlaan, die daardoor nog moeilijker door te komen zijn dan anders.

”Oude voeten – koude voeten’ hoorde ik iemand zeggen. En inderdaad, ik herkende dat. We hebben dan wel een mooie herfst, de kleuren van de natuur schitteren om ons heen in de bomen en de tuinen, maar lichamelijk hebben we bij het naar bed gaan graag een extra deken op grijpafstand…

De titel van dit item is misschien wat overdreven, maar mijn weergave ervan vast niet, al betreft het een misschien alledaagse gebeurtenis in de natuur. Van de week bleek een spin een venijnig web over het uitkijkraam van mijn woonkamer te hebben gesponnen om insecten te vangen ter verorbering.

Sommige mensen mopperen altijd over het weer. Dan weer te koud, te nat, te heet, te droog, of dan weer te veel en dan weer te weinig regen. De oppergod zal wel denken: het is ook nooit goed.

Met intense aandacht lees ik de onlangs uitgekomen biografie van Huub Oosterhuis. Er was al eerder, toen hij nog niet gestorven was, zoiets verschenen, genaamd ‘De paus van Amsterdam’, maar nu, tien jaar later, heeft de schrijver daarvan, Marc van Dijk…